، به‌عنوان یکی از چهره‌های برجستۀ تارنوازیِ معاصر، در خاندانی با پیشینۀ درخشان موسیقایی دیده به جهان گشود. او از کودکی، تحت تعلیم پدرش، میرزا حسینقلی، با ظرایف این هنر آشنا شد و در ۱۴ سالگی نخستین آثارش را با صدای خوانندگان نامداری چون جناب دماوندی ضبط کرد. پس از درگذشت پدر، مسئولیت حفظ و ادامه کلاس او را بر عهده گرفت و به یکی از تأثیرگذارترین نوازندگان زمان خود بدل شد.

آثار شهنازی را می‌توان به‌مثابه جلوه‌ای از خلاقیت و نوآوری، در بستر یک سُنتِ موسیقایی درنظر گرفت. تسلط او بر ظرایف موسیقی ایرانی در کنار ذهنیتِ تجددخواهش، زمینه‌ساز شکل‌گیری ویژگی‌های موسیقایی منحصربه‌فردی شد که به لحاظ سبک‌شناختی از اهمیت شایانی برخوردارند. از مؤلفه‌های برجستۀ نوازندگی او می‌توان به شفافیت مضراب‌ها، قدرت بیان و استفاده از گسترۀ کامل ساز اشاره کرد. او به‌واسطۀ ارائۀ بیان و روایتی شخصی از ردیف موسیقی ایرانی، سبکی نوین را در تارنوازی بنا نهاد که ضمن بهره‌گیری از تکنیک‌های پیچیده، پیوندی استوار با ریشه‌های موسیقی ایرانی داشت. همکاری‌های او با هنرمندانی چون اقبال آذر و قمرالملوک وزیری، به ضبط آثاری درخشان انجامید که در دستگاه‌های مختلف موسیقی ایرانی طنین‌انداز شده است.